OneDay

Je ziet ze voorbijkomen op Instagram: de posts van mensen die graag willen laten zien hoe vet hun leven is. Willen laten zien dat ze het helemaal voor elkaar hebben. Ze zijn overal bij, kennen alle nieuwe trends. They live the ultimate life. Van het ene ultieme moment door naar het andere. Foto maken, posten en door. Maar wat heb je aan het maken van herinneringen als je te druk bezig bent met het vastleggen van nieuwe gebeurtenissen in plaats van het beleven van wat je hebt meegemaakt? Wat heb je aan het maken van herinneringen als je nooit de tijd neemt om eraan terug te denken? Het scoren van memorabele foto- momenten lijkt op een wedstrijd. Wie kan de meeste momenten verzamelen en laten zien aan anderen? We bouwen enorme aantallen herinneringen op waarmee we anderen kunnen aftroeven. Waarmee we ons succesvol voelen. Gaat deze wedstrijd eeuwig door? Wanneer is dan het moment om al deze geweldige herinneringen te herbeleven? Vlak voor je dood?

Opstaan voor iets buiten jezelf is een voorbeeld van externe prikkels nodig hebben om iets gedaan te krijgen. Waarom is het zo dat als je geen externe reden hebt om op te staan, je liever doorslaapt? Lekker slapen in plaats van leven. Ik begreep dat niet en bedacht dat ik nog nooit had geprobeerd om supervroeg op te staan vanuit mezelf. Ik had vroeg opstaan gekoppeld aan een krantenwijk in de regen, maar nooit met alle tijd, energie en maximaal leven. In 44 jaar was ik nog nooit vroeg opgestaan gewoon puur om te leven. Nee hoor: of ik sta voor iets of iemand op, of ik slaap liever mijn leven weg. Kortom, als niemand van me verlangt om op te staan heb ik niks om voor op te staan, toch?! Sad fuck.

Eerder naar bed en vroeger opstaan. Ik ben gaan kijken naar andere mensen die veel vroeger opstaan en toch vol energie zijn. Zo ook mijn vriend Matt Miller. Matt staat elke dag om 06:00 uur op. Gezopen of niet gezopen. Altijd 06:00 uur. Nooit niet. Hij gaat dan de hond uitlaten, komt dan heel relaxed thuis, doet wat hij wil doen en gaat naar de zaak. Daar komt hij altijd als eerste aan en daar geniet hij van. Ik had daar altijd al heel veel respect voor en benijdde hem daar stiekem ook wel om. Matt is een bloedheld, maar heeft toch echt geen superpowers! Hoezo kan hij het wel?

Meer mensen zetten de wekker vroeg. Dwayne Johnson (The Rock) en Oprah Winfrey zetten de wekker om halfvijf. Een bizarre tijd misschien, maar ook ik besloot op een dag de wek- ker op 04:30 uur te zetten – en wil sindsdien niet anders meer. Ik hoor je denken: wat?! Halfvíjf?! Ben je gek, dat is midden in de nacht. Dat is krantenwijktijd. Dat kan ik niet, ik heb mijn slaap nodig. Wat doe je in godsnaam tussen halfvijf en halfacht? Er is niets te doen. De hele wereld slaapt! En dat is nou precies de reden waarom ik om halfvijf opsta. Eindelijk rust. Tijd voor mezelf. Nul afleiding. Ik doel overigens totaal niet op tijd creë- ren om productief te zijn, want dat vind ik helemaal gaan doel. Opstaan is altijd lastig, dus als je er dan toch uitgaat dan beter heel vroeg zodat je nog een halve dag voor jezelf hebt. Het is de eerste overwinning van de dag en alles wat nu volgt is easy!

Ken je die dagen dat je je wilt afmelden voor werk of een andere verplichting, omdat je te brak of moe bent? Je wil verder slapen, je verplichtingen mijden, want je bent niks waard en hebt echt geen zin. Je bedenkt snel een smoes en belt of appt je werk dat je ziek bent en niet kunt komen. High five met jezelf. Je knalt je telefoon op vliegtuigmodus en draait je nog eens lekker om. Maar ineens lig je niet meer zo lekker als daarvoor. Een stemme- tje in je hoofd zegt dat het eigenlijk niet kan wat je doet. De wereld ontwaakt en jij duikt weg. Je collega’s werken hard door en jij gaat lekker liggen tukken. Fuck! Ineens kom je niet meer in slaap en voel je je schuldig. Wat je probeert te doen, is vrijheid creëren terwijl de wereld om je heen op volle toeren draait. En omdat de wereld dat doet, voel je de energie, de druk en krijg je niet dat gevoel van vrijheid dat je zo wanhopig probeert te creëren.

Het probleem hiervan is drieledig.

1. Je zult zo nooit ontdekken wie je zelf bent. De echte jou krijgen we dus nooit te zien. Ja, we zien wel hoe goed je kunt afkijken en kopiëren, maar niet wat jij écht in je hebt. Jouw ware talent zal nooit ontdekt worden. Je bent een na-aper, een volger.
2. Je hebt geen intrinsieke motivatie die nodig is om je leven vol positieve energie te leven. Je laat je leven bepalen door wat je van buitenaf waarneemt en doet dus niet wat jij intrinsiek wilt. Wat je om je heen ziet lijkt je leuk, maar je weet niet wat jij intrinsiek wilt.
3. Jehebtanderennodigvoorjegelukenvoorjedoelenen bent daarmee van anderen afhankelijk voor je levens- geluk. Kortom: je bent gewoon een bedelaar. Neem bijvoorbeeld de periode van de coronamaatregelen. Je ziet dat mensen die voor hun geluk en invulling van hun leven afhankelijk zijn van de buitenwereld niet weten wat ze met zichzelf aan moeten. Dat is logisch, want als wat er om je heen gebeurt bepaalt hoe jouw dag of leven eruitziet en er om jou heen even niks gebeurt, dan ben jij dus ook niks.

Het is jouw leven. Dus als je alles uit jouw leven hier op aarde wilt halen, zul je ooit een keer gehoor moeten durven geven aan jouw eigen diepgewortelde verlangens. Niet aan die van anderen. Je bent een wandelende ideeënbus, maar als je die bus nooit opent, of er alleen maar ideeën van anderen instopt, komt er nooit uit wat puur van jou is.

Als iemand of iets jou gelukkig of ongelukkig kan maken, dan betekent dat dat wat er in je gebeurt, wordt bepaald door een aspect buiten jezelf. Dit is de ergste vorm van bedelen en slavernij: je bedelt om erkenning en waardering, en je bent slaaf van geld of consumptie.